Ο δρόμος με τις νερατζιές

Πρωί πρωί σαν περπατώ,
την ώρα που πάω στο σχολείο,
στο δρόμο με την νεραντζιές,
ακούω μέσα στις  φυλλωσιές,
πουλιά μικρά να τραγουδούν
και βλέπω αηδόνια να πετούν.

Ειν' το τραγούδι τους γλυκό,
μας  αναγγέλουν  με σκοπό,
πως ήρθε η άνοιξη στη γη

και πως ανθίζουν οι αγροί.
Πως ο ξωμάχος ταπεινά
αρχίζει πάλι τη σπορά.

Τώρα είναι ο κατάλληλος  καιρός,
ο δάσκαλος και ο γονιός
για το παιδί του να νοιαστεί,
και σαν ο ήλιος θα φανεί, να πάνε μια εκδρομή,
να δουν στα δέντρα τα πουλιά,
τους πελαργούς σε μια φωλιά....
ψηλά σε ένα καμπαναριό
ταΐζουν το μικρό τους γιο.


Τα χελιδόνια αργά, αργά
με ζήλο  χτίζουν τη φωλιά,
με άχυρο και με πηλό
να βάζουν σβόλους στη  σειρά
στα μπαλκονάκια τα ψηλά. 


Τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός,
δέντρα  για να φυτέψουνε,
λουλούδια να μαζέψουνε.
Κάθε παιδί το δέντρο του,
να έχει στο σχολείο,
κάθε παιδί τη γλάστρα του
διπλά απ το θρανίο.

Φαντάσου ένα μικρό σχολειό
γεμάτο με βασιλικό,παρτέρια
που έχουνε μυρτιές , φρέζες και ντάλιες
φωτεινές, στο δρόμο με τις νεραντζιές.